Specyficzne trudności w uczeniu się
Czasami dziecko, pomimo dużego wysiłku, który wkłada w przyswojenie materiały, nie jest w stanie opanować zadanych przez nauczyciela zagadnień. Problem nie leży w niskim poziomie inteligencji dziecka czy wadach narządów zmysłu (słuch, wzrok). Podłoża tych trudności należy dopatrywać się w zaburzeniach systemu percepcyjno- motorycznego oraz zaburzeniach procesów poznawczych czyli myślenie, pamięć czy uwaga. Więcej w zakładce PEDAGOGIKA.
Do specyficznych trudności w uczeniu się można zakwalifikować:
* Zakłócenie rozwoju integracji i realizacji zdolności językowych i pozajęzykowych
* Problemy trwają przez dłuższy czas
* U dziecka poziom inteligencji jest oznaczony na poziomie przeciętnym lub ponadprzeciętnym
* Zmysły dziecka funkcjonują prawidłowo. Wzrok, słuch i dotyk są w normie
* U dziecka obserwuje się właściwy poziom sprawności motorycznej
* Dziecko posiada możliwości uczenia się są adekwatne do normy wiekowej
* Trudności dziecka wpływają negatywnie na poczucie własnej wartości i samooceny ucznia, utrudniają edukację, aktywność zawodową i społeczną
* Trudności dziecka wpływają na czynności dnia codziennego
Dysleksja rozwojowa
Najczęstszą diagnozą stawianą w Poradni Psychologiczno- Pedagogiczną po badaniu dzieci mających specyficzne trudności w nauce jest DYSLEKSJA ROZWOJOWA. Termin ten oznacza specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu.
Odmianami dysleksji rozwojowej są: dysgrafia czyli zaburzenia poziomu pisma, właściwego kształtu i proporcji liter; dysleksja czyli zaburzenia poprawności czytania i pisania oraz dysortografia czyli zaburzenia poprawności pisania.
Gdzie należy doszukiwać się przyczyn dysleksji rozwojowej?
Otóż odpowiedzialne są za to zmiany w centralnym układzie nerwowym. W czasie ciąży dochodzi do nieprawidłowego rozwoju, natomiast podczas porodu i po nim dochodzi do oddziaływania szkodliwych czynników. Kolejna przyczyną jest nieharmonijny rozwój psychomotoryczny dziecka czyli niektóre funkcje w szczególności te, które biorą udział w nauce czytania i pisania rozwijają się z opóźnieniem. Ostatnim czynnikiem są uwarunkowania genetyczne. Nie oznacza to, że rodzice powinni mieć wyrzuty sumienia. Należy pamiętać, iż obserwacja dziecka i szybkie działania korekcyjne wpływają na polepszenie tych funkcji. Należy pamiętać, iż nie można diagnozować dysleksji u dzieci, u których przyczyną ograniczeń jest niższy niż przeciętny poziom inteligencji lub u dziecka rozpoznano upośledzenie umysłowe.
Dysleksji rozwojowej nie rozpoznaje się również u dzieci, u których trudności w nauce są spowodowane nieprawidłowym funkcjonowaniem zmysłów, np. gdy u dziecka rozpoznano wadę wzroku utrudniającą naukę lub niedosłuch.Jeśli dziecko zostało zdiagnozowane pod kątem wystąpienia schorzeń neurologicznych oraz zaburzeń emocjonalnych, mogą wystąpić trudności w nauce, ale nie można mówić o diagnozie dysleksji rozwojowej.W diagnozie dysleksji rozwojowej należy również zwrócić uwagę na fakt, czy niewłaściwe funkcjonowanie dziecka w szkole nie jest spowodowane wyłącznie zaniedbaniem w środowisku życia oraz brakiem zainteresowania edukacją dziecka.
